Tot 1975, toen de eik definitief werd geveld door een voorjaarsstorm, stond op deze plek de rowen bom of holle boom. Dat hij omwaaide kwam door de schade die de boom in 1910 had opgelopen bij blikseminslag, waarna het afstervingsproces van de onherstelbaar getroffen eik gestaag doorzette.

​

De machtige en markante eik, die 12 meter hoog was en een omtrek had van 7 meter, werd naar schatting in 1620 geplant. Reeds in 1680 werd hij in een document genoemd als grensscheiding van vier percelen landbouwgrond op de bolle akker aan de oostkant van Oploo.

Aanvankelijk heette de eens zo trotse eik in de volksmond rowen bom (rauwe boom). De oorzaak hiervan was dat de boom eeuwenlang niet werd gesnoeid en dus grillig van vorm was. Echter, toen hij na de blikseminslag langzaam van binnen vermolmde, werd hij hol. Sinds die tijd werd hij in Oploo ook wel holle boom genoemd.

​

De grillige vorm van de boom inspireerde de vermaarde kunstschilder Cees Bastiaans zozeer, dat hij de boom centraal plaatste op een levensgroot schilderij over Oploo. Eeuwenlang was het een gewild speel-, klim- en foto-object, zeker toen de boom begon af te sterven en een hollen bom werd. Een symbolische vorm van de boom – uitgevoerd in staal – werd in 2018 gemaakt door kunstsmid Juul Baltussen. Deze vindt u tussen de wind- en watermolen.

​

De dikke stam en andere restanten van de gesneuvelde eik werden na 1980 op het eilandje van de vroegere waterburcht ’t Juffere gelegd. Weer en wind zorgden daar voor verdere vertering. Om de herinnering aan de rauwe bom levend te houden, zijn de laatste resten behandeld tegen verder verval en in de staande korf verzameld.